Witajće! Rjenje, zo šće k nam dóšli.
W lěće 1895 přeprosy sej Radworski wučer Jurij Słodeńk někotrych wjesnjanow, zo by z nimi wjacehłósnje spěwał. Z tym załoži wón sobu najznaćiši serbski chór Łužicy. Hłowny zaměr tehdy bě: hajić cyrkwinski a towaršny serbski spěw. Tomu smy my Mejenjo přez wšitke žołmy časa a bjez dlěšeje přestawki do dźensnišeho swěrni wostali.
Serbske ludowe a wuměłske spěwy wučinjeja wažny dźěl našeho repertoira. Nimo toho zanjesemy rady słowjanske pěsnje a tohorunja cyrkwinsku literaturu, hdyž wobrubimy Bože mšě. A hdys a hdys zwažimy so tež na zabawne moderne zynki. Wulke wužadanja pak su nam stajnje předstajenja oratorijow Zejlerja a Kocora z dalšimi chórami, solistami a orchestrom. Na koncertach wobleku so naše žony samozrozumliwje swjedźensku drastu katolskich Serbowkow.
Čehodla poprawom rady zhromadnje spěwamy? Wšitcy horimy so za serbske pěsnje a čerpamy mocy z našeje dobreje zhromadnosće. Rady tule swoju zahoritosć w koncertach wuprudźamy a tak serbske žiwjenje w Radworju a po wšej Łužicy wobohaćamy. A nadźijamy so, zo změja tež naše dźěći a wnučki wjeselo nad tym, štož je so 1895 w Radworju spočało.
Proby
Mejenjo zwučuja kóždy štwórtk w 19.30 hodź. w „Słodeńku“ w Radworju.